Tösslandagården – Lilla Edet (listopad 2022)

Okolica, nie zawsze jest nudna

8 listopada 2022

Tösslandagården w Lilla Edet to dobrze zachowane gospodarstwo z domem mieszkalnym z lat 50-tych XVIII wieku.

Jak można przeczytać na stronie fundacji, która dziś zajmuje się tym miejscem – to wręcz „samorodek na obrzeżach Lilla Edet”.

Jest wczesne, listopadowe popołudnie. Trochę jaśniej niż szaro, nie ciemniej niż buro. A to ze względu na porę roku, pogodową aurę jak też szerokość geograficzną. W nocy spadło troszkę deszczu. Liście na szutrowej drodze lekko pobłyskują odbijając niewielkie ilości słonecznego światła, od czasu do czasu przebijającego się przez gęste i zawieszone nisko, jak podwozie osiedlowego Golfa, chmury. Jestem tu pierwszy raz i w sumie trochę przez przypadek – coś w rodzaju, a podjadę jeszcze kawałek i zobaczę co jest za zakrętem. Mijam go i wiem, że już nie muszę dalej jechać. Schodzę z roweru i czuję, że chyba znalazłem moje ulubione klimaty, a do tego w ulubionej jesiennej odsłonie.

Tösslandagården w Lilla Edet — Brama wjazdowa ze starymi kamiennymi słupami. Budynek po lewej to vedboden, czyli drewutnia. Z informacji zamieszczonej w lokalnej gazecie (link na końcu artykułu), została wyremontowana kilka lat temu.

Na tabliczce przed samym wejściem trochę więcej informacji na temat obiektu.

„Gospodarstwo pozostaje w pierwotnym stanie i jest dziś zarządzane przez fundację Tösslandagården. Nazwa Tösslanda została po raz pierwszy wymieniona w 1372 roku jako „Thorslanda”. A zarejestrowana została już w 1550 roku jako dom podatkowy i jako jedno z trzech gospodarstw we wsi Tösslanda. Obecny budynek mieszkalny powstał około 1780 roku i został rozbudowany około 1840 roku. Stodołę zaś wybudowano w 1845 roku„

Miejsce to przez wiele pokoleń zamieszkiwała jedna rodzina od końca XVI lat, aż do roku 1971.

Historia

„Tösslanda od kilku stuleci była domem sędziów, członków parlamentu oraz innych osób o wysokich rangach. Najbardziej znanym był Lars Olofsson (1835-1877), który prócz uprawiania ziemi zajmował się również handlem drewnem i zbożem. Lars podobnie jak wielu poprzednich właścicieli był zarówno ławnikiem jak i sędzią okręgowym, synodem gminnym, komisarzam powiatowym i parlamentarzystą.
Anders Olsson, syn siostry Larsa, był początkowo zatrudniony w gospodarstwie, później na mocy testamentu stał się właścicielem w latach 1877-1907. Pozostawi po sobie rękopisy…” itd, itd.

Ten opis oczywiście jest dłuższy, lecz to co zasługuje na uwagę, to fakt, że takich lokalnych miejsc z opisem całych pokoleń jest w Szwecji sporo. Czasami jest to tylko gruzowisko, gdzieś w środku lasu. Kultywuje się takie miejsca i zachowuje ich historie dla kolejnych pokoleń.

Zarówno w budynku głównym, stodołach jak i stajniach z tego co można przeczytać w internecie znajdują się stare przedmioty użytkowe, narzędzia, meble oraz kredensy wypełnione płótnem tkanym z lnu w gospodarstwie. Można również zobaczyć podręczniki rękopiśmienne i zielnik dla uczniów rolnictwa. Niestety, tym razem nie udało mi się zwiedzić wnętrz, gdyż gospodarstwo jest dostęne do zwiedzania w środku od czasu do czasu, w czasie gdy organizowane są tam spotkania lub świętowane lokalne wydarzenia.