Wigilijna historia odnalezionej furtki

24 grudnia 2022

Jest przedpołudnie 24 grudnia roku. Za oknem moja ulubiona, deszczowo-mglista aura. Z pewnością bez udziału słońca, i trudnych do opanowania obiektywem ostrych światłocieni. Zdecydowanie bardziej mży, a w porywach dżdży, niż pada. Niedaleka wyprawa w miejsca z dzieciństwa, nie wydaje się być eskapadą na miarę podboju kosmosu lub odkrycia grobowca jednego z faraonów Egiptu. Jednak wymaga pierwszego kroku. Kroku, na zdobycie którego zawsze potrzeba trochę samo-przymusu. Cichego głosu, który wciąż podpowiada Ci, że nic nie musisz, a wszystko możesz.

W latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych zeszłego wieku, posiadanie własnego skrawka ziemi nie tylko było powodem do dumy, ale też możliwością do lepszego życia. Posiadanie miejsca poza mieszkaniem w bloku spółdzielczym na spędzanie wolnego czasu oraz ekologicznej produkcji żywności (choć zapewniem Was, że wtedy słowo ekologiczne wcale nie było używane), było odskocznią od szarej rzeczywistości, okolicznością sprzyjającą wymianie doświadczeń, jak też szczepek, nasion, cebul kwiatów, dobrych rad… i, nie oszukujmy się, toastów wznoszonych z nadzieją na lepsze jutro.

Nie zakładałem, jak zrobiłbym to z pewnością jeszcze kilka lat temu, że po prawie 40 latach uda mi się znaleźć ogródek działkowy moich dziadków, który również przez pewien czas był ogródkiem moich rodziców. Miejsca, w którym spędziłem wiele beztroskich dziecięcych chwil. Skąd z gałęzi jednej z dwóch ogromnych czereśni za altaną świat, podobnie jak ciemnoczerwone czereśnie w czerwcu, wydał się być w zasięgu ręki. A czasochłonne zbiory porzeczek i kłującego agrestu ogromną karą i niepowetowaną stratą czasu. Miejscem skąd wyprawy rowerowe były zarówno początkiem jak i końcem niezwykłych eskapad na miarę Marco Polo inspiratora Kolumba, Vasco da Gama, o Magellanie nie wspominając. Miejscem, gdzie pachniała ziemia przy wiosennym jej przekopywaniu, a jesienią słodko pachniało uwielbianymi przez babcię piwoniami.

Z jednej strony odnalezienie ogródka raczej wydawało mi się być prostym zadaniem, z drugiej strony wiem, że czas potrafi zmienić znane nam miejsca nie do poznania. Zaburzyć przestrzeń w sposób nie tyle co nieoczekiwany jak niewyobrażalnie skuteczny w nowej, nierozpoznawalnej formie.

Wbijam się. Bramka wejściowa otwarta. I choć trochę skrzypi przy naciskaniu na klamkę, poddaje się. Napis troszkę przyrdzewiał, tym bardziej nie tracę nadziei, że niewiele się tu zmieniło.

Międzyrzecz, Rodzinne Ogródki Działkowe — Tablica informacyjna i jedna z bram wejściowych od ulicy Rolnej

Przemierzam alejki, niegdyś był to dla mnie cały kosmos nieskończonych dróżek, ścieżek pomiędzy ogródkami, istny labirynt światów niezbadanych, których byłem odkrywcą. Z każdym krokiem tracę jednak pewność, która jeszcze kilkanaście minut temu we mnie nie tylko się tliła, a wręcz płonęła jak drąg w ognisku w jakimś ciemnym, zimnym i nieznanym mi lesie. Okulary pokrywają się drobnymi drobinkami mżawki, a buty z każdym krokiem pokrywają się błotem. Po drodze mijam wiele bramek, które od razu przykuwają moją uwagę.

W wielu miejscach tak niewiele się tu zmieniło.

One są takie… „z tamtych czasów”. Jak dobrze, że wielu pozostawiło je na straży. Nie zamieniając na pseudonowoczesne formy i materiały.

wiele z nich, w niemalże tęczowych kolorach

Do tego ogrodzenia i siatki, i to nawet w uzupełniających się kolorach

Na odbiór miejsca z pewnością wpływa aura i pora roku. Jest bardzo, bardzo klimatycznie. Nie ma tu nikogo prócz mnie i niczego prócz ciszy. Wciągam się w formy i kolory. Przemierzam kolejne zakręty, skrzyżowania, ogródki i dziesiątki metrów i… jest.

To tutaj!!!

Z początku nie do końca przypominam sobie wszystkie szczegóły. Z pewnością poznaję furtkę. I choć nie miałem jej formy i koloru w pamięci, moment, kiedy ją zauważam jest poruszający.

W jednej sekundzie dopada mnie obezwładniająca ilość wspomnień. Czas zatrzymuje się, na moment, a być może i na chwilę dłużej. Przenoszę się w czasie.